Rozdział 12

OSTRZEGAM PRZED LOUIS-CARROT MOMENT W TYM ROZDZIALE. STARE CZASY.

- Zayn -

Syreena leżała na chodniku, a jej kolano mocno krwawiło. Krew spływała z rany po jej nodze. 

- Syreena! - pochyliłem się do niej - Wszystko okej?

- Czy wyglądam, jakby tak było? - rzuciła. Okay, zadałem głupie pytanie.

- Co się stało? - spytałem, patrząc na ranę. Wyglądała naprawdę źle.

- Potknęłam się. - odpowiedziała.

- Potknęłaś się? - spytałem, rozglądając się po chodniku - Na czym? Nic tu nie ma. - przeniosłem wzrok na jej twarz, a ona odwróciła wzrok.

- Potknęłam się na niczym. - wymamrotała.

Czekaj, co? 

- Co? - spytałem ponownie.

- Potknęłam się na niczym, okej? - krzyknęła rozdrażniona Syreena.

- ZAYN, SPÓJRZ TUTAJ!

Uniosłem wzrok, a Syreena wpatrywała się we mnie przerażona.

- Nie mogę tak chodzić! - jej ręce wskazały ranę - Umrzemy przez jebanych paparazzi.

Syreena panikowała, a ja nie mogłem powstrzymać się od śmiechu.

- Myślisz, że to zabawne, Zayn? - Syreena wyrzuciła ręce w powietrze. Zacząłem sztucznie kaszleć, starając się ukryć śmiech, a dziewczyna rzuciła mi wkurzone spojrzenie.

- ZERWAŁEŚ Z PERRIE, CZY ONA JEST TWOIM ZASTĘPSTWEM?

- ZAYN, SPÓJRZ TU!

- LALECZKO, SPÓJRZ TU PROSZĘ!

- Zastępstwem? - usłyszałem szept Syreeny.

- Chodź. - powiedziałem do niej. 

Wstałem, a Syreena spojrzała na mnie. Pochyliłem się i wsunąłem dłonie pod jej ciało, po czym ją podniosłem. Syreena była teraz przyciśnięta do mojej piersi, a krzyki paparazzi stały się głośniejsze.

- SPÓJRZCIE TU!

Obydwoje spojrzeliśmy na fotografów, po czym na siebie.

- I co? - spytała dziewczyna, unosząc brwi. Przygryzłem dolną wargę, odwróciłem się i zacząłem biec - Zayn! - krzyknęła Syreena - Lepiej, żebyś się nie wywalił! 

Zaśmiałem się.

- Tak jak ty? Jak potknęłaś się na niczym? Chodzi mi o to, jak można się potknąć na niczym?

- Zamknij się i biegnij.

To było jedyne, co do mnie powiedziała i wiedziałem, że była zawstydzona swoimi codziennymi niezdarnymi ruchami. Znaczy, jak może być striptizerką, skoro potyka się na niczym? Biegłem, a mój kaptur spadł, ukazując rozczochrane włosy. Syreena wpatrywała się we mnie.

- Wyglądasz jak zwariowany naukowiec z tym blond pasemkiem.

- Dziękuję ci bardzo. -  odpowiedziałem sarkastycznie, ale nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

Piesi śledzili teraz pościg Zayna Malika i paparazzi. To będzie we wszystkich wiadomościach i kierownictwo mnie zabije.

- Gdzie idziemy? - spytała Syreena.

- Nie mam pojęcia. - odpowiedziałem. Byliśmy daleko od kawiarni i mieszkania Syreeny. Wpatrywałem się w znajomą ulicę, a na moich ustach pojawił się uśmiech.

- Dlaczego się tak uśmiechasz?

Spojrzałem w dół na Syreenę, która miała na twarzy wymalowaną pokerową twarz, ale wiedziałem, że ją boli. Rzuciłem spojrzeniem na jej ranę i musiałem szybko się nią zająć. Odwróciłem się, by sprawdzić, jak daleko jest paparazzi; byli w dosyć dobrym odstępie. Zacząłem szybko iść do wysokiego budynku.

- Gdzie idziemy? - ponownie spytała Syreena.

- Louis. - sapnąłem, wchodząc na hol.

Czułem, jak ciało Syreeny się spina, a jej oddech przyspiesza. Wiedziałem, że boi się Louisa od dnia, w którym się dowiedział. Musiałem przyznać, że złość Louisa była zabójcza tak, jak moja i nie uspokajał się szubko, gdy ktoś go wkurzył. Stróż wstał i przywitał się, po czym jego oczy skupiły się na ranie syreny. Kiwnąłem do niego głową, po czym podszedłem do windy i wcisnąłem przycisk.

- Mogłabym iść, wiesz? - Syreena spojrzała na mnie i niespokojnie się poruszyła.

- Więc dlaczego pozwalasz mi się nosić? - zażartowałem. Uśmiechnęła się i mrugnęła.

- Nie moja wina, że jestem kusząca.

- Jak tam chcesz…

Drzwi windy się otworzyły, więc wszedłem do środka i wcisnąłem piętro 27. Grała jakaś typowa dla windy muzyka, a Syreena była niespokojna.

- Nie martw się. - starałem się ją uspokoić - Jestem tu i upewnię się, że nikt nic do ciebie nie powie.

Nie odpowiedziała, tylko wpatrywała się w moją pierś. Drzwi windy rozsunęły się i wyszedłem na korytarz. Podszedłem do apartamentu Louisa i zapukałem do drzwi. Po chwili te otworzyły się, pokazując uśmiechniętego Louisa.

- Zayn… - jego uśmiech zniknął, gdy zobaczył, że trzymam Syreenę. 

- Louis - 

Wpatrywałem się w dziewczynę wtuloną w pierś Zayna. Szybko ją rozpoznałem; była tą, z którą zdradzał Zayn. Dziewczyna wyglądała na przestraszoną i wtedy kątem oka zauważyłem coś czerwonego. Była to krew; krew spływała z jej nogi.

- Rusz się, Louis. - mruknął Zayn i wszedł do środka, odpychając mnie łokciem. Ochoczo stanąłem z boku, a Zayn pospieszył do salonu, po czym posadził ją na kanapie. Zamknąłem drzwi i zobaczyłem Harry’ego kontrolującego coś z Zaynem. Hej! Na co patrzyli beze mnie? Podszedłem do nich i moje oczy szeroko się otworzyły. Dziewczyna siedziała na kanapie, ale wszystkim, na co mogłem patrzeć było jej kolano. Było rozdarte tak bardzo, że aż można było zobaczyć mięso.

- Jak to się stało? - spytałem.

- Ona, cytuję, potknęła się. - powiedział Zayn i uśmiechnął się do dziewczyny. Ta przewróciła oczami, zauważyłem zbierające się w jej oczach łzy.

- Pójdę po apteczkę. - szybko poszedłem do łazienki.

Nawet jeśli jej nie lubiłem była skaleczona i czułem się z tym źle. Otworzyłem szafkę z lekami, wziąłem apteczkę pierwszej pomocy i szybko wróciłem do salonu. Syreena siedziała teraz na plastikowym krześle ze skaleczoną nogą wystawioną przed siebie. Harry kucał przy niej i oczyszczał ranę mokrą serwetką, a Zayn stał i patrzył. Bał się takich rzeczy. Widok krwi go obrzydzał, ale byłem zdziwiony, że przy niej został.

- Mam apteczkę. - powiedziałem i przykucnąłem obok jej nogi. 

Dziewczyna spojrzała na mnie i szybko odwróciła wzrok. Wow, naprawdę byłem aż taki niemiły tamtego dnia? Poczułem się winny, ale to szybko odeszło. Była powodem, dla którego Perrie zerwała z Zaynem. Otworzyłem apteczkę i podałem Harry’emu alkohol. Harry był ekspertem w medycznych sprawach, zaraz za Liamem. Harry wyciągnął watę i pomoczył go alkoholem. Podał mi buteleczkę, a ja ją zakręciłem. Harry przysunął watę do rany dziewczyny, a ta odsunęła nogę. Spojrzałem na nią pytająco, a ona tylko odwracała wzrok.

- Syreena, potrzebujesz tego. - powiedział Harry.

Spróbował ponownie i przyłożył watę namoczoną alkoholem do jej rany. Zadrżała, ale nie udało jej się powstrzymać jęku z bólu. Co było dziwne, ponieważ gdybym ja został tak skaleczony, pewnie krzyczałbym z bólu. Harry ładnie zabandażował ranę zmył krew z jej nóg. Był bardzo delikatny w takich sprawach i czasami dziwiło mnie, czy kiedyś znajdzie swoją wymarzoną dziewczynę. Jego fetysz co do starszych kobiet powstrzymywał go od odczuwania zdrowego instynktu.

- Już zrobione. - powiedział Harry do Syreeny. Ta spojrzała w dół na swoją nogę, po czym uśmiechnęła się do Harry’ego.

- Dziękuję, Harry.

- Nie ma sprawy. - powiedział Harry, po czym wstał i ruszył do kuchni, by wyrzucić pokrytą krwią serwetkę.

Wrzuciłem wszystko z powrotem do apteczki, po czym wstałem i poszedłem odłożyć ją na miejsce, po czym ruszyłem do pokoju. Nie byłem jeszcze całkiem w salonie; przechyliłem głowę i zajrzałem. Harry’ego jeszcze tam nie było, co znaczyło, że jeszcze mył ręce. Ten chłopak czasami naprawdę mnie martwił. Wpatrywałem się w scenę przede mną i nie mogłem powstrzymać lekkiego uśmiechu. Syreena próbowała wstać i iść, ale krzywiła się za każdym razem, gdy stawiała skaleczoną nogę. Uwierzcie mi, znam ten ból. Zayn szedł za nią, jego ręce wyciągnięte i gotowe, by złapać ją, gdy będzie upadać. Uśmiechnąłem się i nagle zacząłem myśleć o Eleanor.

- Może chodzić?

Zauważyłem Harry’ego wchodzącego do pokoju z mokrymi rękami, którymi pomachał, by strzepać wodę. Zepsuje mój puszysty dywan!

- Hej! - krzyknąłem do Harry’ego - Przestań machać. - rozkazałem.

Harry jedynie przewrócił oczami, a ja zmierzyłem spojrzeniem Syreenę. Miała na sobie szorty, bluzę oraz conversy. Zayn również miał na sobie bluzę z rozerwanymi dżinsami i białymi trampkami. Wyglądali na pijanych i uzależnionych od narkotyków.

- Zayn, idź się przebrać. Wyglądasz na pijanego i głupio. - powiedziałem szczerze. Zayn odwrócił się do mnie i tylko przewrócił oczami.

- Nie jesteś moim szefem.

- Ah tak? - spytałem.

Zayn tylko zachichotał, a Syreena stała i wyglądała, jakby czuła się niezręcznie. Nie chciałem jej wybaczać, ale była człowiekiem, a każdy zasługuje na drugą szansę, prawda? Poza tym czułem się strasznie winny za mocne złapanie jej ręki. Byłem pewien, że zostawiłem znak. Odwróciłem się do niej i uśmiechnąłem.

- Hej. - wystawiłem do niej dłoń - Jestem Louis.

Syreena wpatrywała się w moją dłoń, jednak umieściła w niej swoją.

- Jestem Syreena.

Stanowczo potrząsnąłem jej dłonią, po czym ją puściłem.

- Więc? - spytałem, kiwając się w przód i tył na piętach.

- Więc… - Zayn poszedł w mój ślad.

- Zjedzmy marchewki! - zawołałem radośnie. Pobiegłem do kuchni i otworzyłem lodówkę, po czym złapałem paczkę małych marchewek. Otworzyłem ją zębami i wsunąłem marchewkę do buzi - Chcesz trochę? - zaoferowałem Syreenie.

Dziewczyna wpatrywała się we mnie, po czym wysunęła dłoń do paczki i wzięła marchewkę. Odgryzła kawałek i uśmiechnęła się.

- Lubisz marchewki? - spytałem.

- Tak. - wyszczerzyła zęby w uśmiechu i odgryzła kolejny kawałek.

- Naprawdę? - spytał zszokowany Harry - Teraz Louis codziennie będzie po ciebie dzwonił, by mógł jeść z tobą marchewki. Ale nie przeszkadza mi to. - Harry uśmiechnął się łobuzersko, a Zayn rzucił mu złe spojrzenie.

- Jest moja, rozumiesz? 

Harry i Zayn wpatrywali się w siebie tak, jakby telepatycznie rozmawiali i coś rozumieli.

- Wiesz. - powiedziałem, przeżuwając marchewkę - Wiem wszystko o planie.

- Planie? - spytał Zayn i spojrzał na Harry’ego. Syreena wyglądała na zszokowaną i przerażoną.

- Tak. - powiedziałem szybko - Wiem o waszej dwójce. - wskazałem Zayna i Syreenę - Grających chłopaka i dziewczynę.

Zayn i Syreena wpatrywali się we mnie zszokowani, a Harry rzucił mi spojrzenie. Punkt dla Louisa, znowu sprawiłeś, że wszystko jest niezręczne; od razu przybiłem piątkę mini sobie znajdującym się w mojej głowie.

_______

WAŻNE!

Proszę, napiszcie autorce na WATTPADZIE, że czytacie jej opowiadania i je kochacie, by z nimi nie kończyła. Coś w stylu "I love your fanfics, please don't stop. Love from Poland" starczy (tylko by wszyscy nie napisali tego samego, haha). Chce usunąć opowiadania i nie pisać ich dalej, a ja się chyba załamię, gdy to zrobi.

FOLLOW @MaliksSPL